Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nlWij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
Nog steeds pijn
Het begon allemaal rond 20 november 2005. Toen had een vriendin van me (op dat moment) een jonge heel veel pijn gedaan, ze had verkering met hem genomen en gezegd dat het uit was tussen haar en haar ex maar dat was niet zo. Ze had dus verkering met 2 jongens tegelijk. Toen het uit was tussen haar en die jonge (Nick) raakte ik na een paar dagen in contact met hem. Die vriendin van me vond dat wij elkaar moesten leren kennen. Ik zag hem vanaf het begin van het schooljaar al rondlopen en vond hem er leuk uitzien. Via mijn vriendin heb ik 'm dan ook leren kennen. Toen ik eindelijk contact met hem had konden we het over de meest onzinnige dingen hebben en erover lachen. Iedereen zag al opkomen dat het wat tussen hem en mij werd.
25 november (een vrijdag weet ik nog heel goed) was dan ook een speciale dag voor mij. Ik moest na mijn laatste lesuur nog even langs de computerlokalen op onze school. In het halletje daar hing mijn jas nog. Ik hoopte stiekem dat ik hem zou tegenkomen onderweg. Tot mijn verbazing stond hij in dat halletje. Ik riep hem en vroeg hem waarom hij nog hier was. Hij zei dat hij moest wachten op een docent, omdat hij nog iets met haar moest bespreken. Één of ander werkstuk kon hij op de computer op school niet openen. Ik vroeg hem of ik maar op hem moest wachten. Ik wist namelijk dat hij ook naar mijn woonplaats moest terwijl hij daar niet woonde. Hij moest wat afleveren bij die vriendin van me. Hij keek blij en zei dat ik dat moest doen en hield mijn handen even vast. Ik lachtte alleen maar en zei “Ok, dan doe ik dat.” Nadat hij bij die docent was geweest gingen we samen naar mijn woonplaats toe, langs die vriendin, en weer weg. We bleven nog even staan bij een kruispunt en praatte daar nog een tijdje. Ik gok een half uur. “We vinden elkaar wel erg leuk he?” Vroeg hij toen. Ik antwoordde met “Ja, best wel.” Hij vroeg hoeveel en ik zei heel veel. Toen zoende hij me voor het eerst. Na een paar minuten moest hij gaan. Hij zei “volgens mij heb ik gevonden wat ik zocht” voordat hij wegging...ik heb nog nooit zoiets liefs gehoord.
De avond daarna, 26 november, gingen we samen naar een opendansavond. Hij zit namenlijk op dansles en wou met mij daarheen gaan. We danstte niet veel maar praatte en zoende meer. Vanaf die dag hadden we verkering met elkaar. Mijn dag kon gewoon niet meer stuk. Een paar dagen daarna kreeg Nick ruzie met die vriendin. Ze zei dat hij alleen verkering met mij nam om haar boos te maken. Dit was niet zo. Zij was boos op hem omdat ze het stom vond dat hij verkering met mij nam, haar 'beste vriendin'. Hij had haar toen uitgescholden. Een paar weken hadden we last van haar en haar opmerkingen over mij en Nick. Dit was gelukkig weer goed afgelopen.
Na een paar weken ging ik op vakantie. Ik mistte hem heel erg, 2 weken lang zonder hem te zien. Ik was dol op hem. Maar 3 dagen voordat ik terug kwam was mijn beltegoed op en kon ik hem niet meer bereiken. Zijn beltegoed was namenlijk ook op. Toen ik thuis kwam wou ik meteen op msn om hem te spreken. Helaas deed mijn internet het niet. Ik kon wel flippen! Toen ging mijn mobieltje af die naast me lag op het bureau en ik keek wie er belde. Een onbekend nummer. Ik nam op en hoorde zijn stem zeggen “wat ben ik blij om jou stem te horen.” Hij vertelde me dat hij nachtmerries had gehad over mij en hem. Dat ik niet meer van hem hield toen ik terug kwam. Ik zei dat dat niet zou gebeuren. En dat is nu dan ook nooit gebeurd.
Toen we bijna 4 maanden verkering hadden ging ik een nacht bij hem logeren. Er is niks gebeurd en achteraf ben ik daar blij om. Ik had het wel gewild en hij ook en ik was er ook toe in staat, maar als er die avond wat gebeurd was, zou ik nu nog dieper in de put zijn. We hadden die avond veel gepraat en ik kwam nog meer dingen te weten over hem. Dat dit zijn langste relatie tot nu toe was bijvoorbeeld. Waarom hij in dat halletje stond op dat moment (hij vond me namelijk ook al erg leuk en hooptte toen ook stiekem dat hij mij zou tegenkomen en ging daarom daar staan). Die avond wist ik ook zeker dat hij heel veel van me hield. Zo keek hij gewoon. Ik heb het hem ook altijd verteld dat hij alles voor me betekende maar nu lijkt het alsof dat niet goed genoeg was, dat hij nog meer voor me was.
Twee weken na die avond zei hij over msn dat hij me de dag daarna (het was toen 5 april 2006) moest spreken, het ging over hem. Uiteindelijk bleek dat hij het ging uitmaken. Ik had al een voorgevoel, hij deed al een paar dagen vreemd. Hij gaf me nauwelijks aandacht, was erg stil en ik kon niet echt meer met hem lachen. Mijn wereld leek wel in elkaar te storten, ik wou hem jaloers maken of hem pijn doen...maar dat deed ik niet. Nooit gedaan ook.
Na een week kwam ik via vriendinnen erachter wat de echte redenen waren. Hij zei dat hij tijd voor zichzelf nodig had maar hij hield gewoon niet meer van me en vond dat we te weinig leuk dingen deden, zoals naar de bioscoop gaan of in de stad rondlopen. Ik heb hem daar nooit over horen klagen, daarom doet het ook nog best pijn afentoe. Ik wou nog een tweede kans, zodat ik alles goed kon doen en recht kon zetten. Ik wist dat die kans nooit zo komen. Twee weken nadat het uit was gegaan had ik gezoend met een andere jonge. Dit was echter mijn stomste actie ooit en ik heb er nog steeds spijt van. Ik vergelijkte hem met Nick. Alles van die jonge vergeleek ik met Nick. Hoe hij zoende, hoe zijn humor was, hoe hij deed. Ik heb het die jonge ook eerlijk verteld en was daarna weer in de put geraakt. Ik dacht dat ik over Nick heen was, maar het tegendeel was bewezen. Mijn beste vriend, Dennis, trooste me en steunde me de hele tijd. 27 April was ik nog steeds in een dip. Ik moest denken aan de dag ervoor. Ik dacht de hele tijd 'anders had ik nu verdomme 5 maanden verkering met hem.' Hij was gewoon mijn eerste echte lange relatie tot nu toe. Hij deed de liefste dingen, zei de liefste dingen die ik ooit heb gehoord of meegemaakt. Nooit had een jonge me thuisgebracht als ik met hem wat had afgesproken. Nooit zei een jonge dat ik zijn alles was. 27 April hoorde ik ook van een andere vriendin dat hij nog wel van me houd, maar niet meer verliefd op me is. Ik hoorde van andere maanden geleden dat verliefd zijn op over gaat in houden van. Ik raakte in de war. Dat is nu nog steeds zo. Ik wil gewoon nog steeds een tweede kans van hem. Hij wilt alleen niets meer afspreken, alleen nog maar praten afentoe. Maar elke keer als ik hem spreek lijkt het wel of ik hem irriteer.
Drie dagen geleden was ik weer stom bezig geweest. Ik heb Dennis gezoend. Ik was altijd al close met hem maar dat was eerder vriendschappelijk bedoeld. Ik heb er geen spijt van dat ik hem heb gezoend, maar ik was bang voor de gevolgen. Ik heb hem gister verteld dat ik liever vrienden wou blijven en hij vond het goed. Ik ben er gewoon nog niet aan toe. Ik ben al het huilen zat. Ik heb 3 weken lang gehuild om Nick, nu krijg ik alleen nog afentoe een brok in mijn keel. Hij heeft me op een goede manier veranderd. Mijn muzieksmaak is van Eminem veranderd naar Coldplay en Daft Punk. Mijn kledingsmaak is van wijd naar strakkere kleding gegaan. Ik heb meer zelfvertrouwen gekregen dankzij hem. Maar het lijkt net alsof hij er niet meer is, ook al heb ik nog een beetje contact met hem. Ik mis hem nog wel, maar ik huil niet meer. Ik luister soms nog naar het liedje 'swallowed in the sea' van Coldplay, wat ooit 'ons liedje' was, maar nu zonder te huilen of te denken wanneer ik Nick weer zie.
Kortom, nog steeds heb ik de neigingen om hem op te bellen of met hem af te spreken. Nog steeds mis ik hem na een maand en nog steeds heb ik gevoelens voor hem, maar ik kan weer lachen en hoef niet meer te huilen. Dit was mijn verhaal.
Groetjes anoniem.
